Bazý kentler vardýr, hiçbir zaman gidilecek yerler listesinde yer almaz ama bir gün tesadüfen yolunuz düþtüðünde daha önce gitmediðinize çok piþman olur, sonra da aklýnýz orada kalarak geri dönersiniz. Sonra da herkesle gördüðünüz güzellikleri paylaþmak, yolunuzu düþürün demek istersiniz.
Doðu sýnýrýmýzýn hemen yaný baþýnda fiziken yakýn ama ruhen uzak olduðumuz Erivan da iþte böyle bir kent. Ama daha uçaktan iner inmez önyargýlarýnýz yýkýlmaya baþlýyor, son derece modern, aydýnlýk, renkli bir havaalaný karþýlýyor sizi.
Tabii eski Sovyet refleksi hantal uzun kuyruklar, kapýda alýnan vizeler biraz moralinizi bozsa da, dýþarý çýkar çýkmaz çarpan kuru soðuk Erivan havasý tüm olumsuzluklarý alýp götürüyor. Erivan kurgulanmýþ mimarisiyle, kültürüyle, sanatýyla ve insanlarýyla kiþilikli bir kent. 

Birbirine yakýn ve uzak
Geçirdiði zor yýllar ve ekonomik istikrarsýzlýðýn izleri görülse de kent büyük bir deðiþim içinde. Ýnþaatlar, þehrin merkezinde birbiri ardýna dizilmiþ uluslararasý lüks markalar, renkli reklam panolarý, kumarhaneler, son model arabalar bu deðiþimin göstergesi. Hafta baþýnda Kültür Üniversitesi Küresel Siyasal Eðilimler Merkezi GPoT ve Internews’in Türkiye-Ermenistan Diyaloðunun Ýyileþtirilmesi’ ortak projesi kapsamýnda bir grup gazeteci ile Erivan’a gittiðimde ilk edindiðim izlenim bu oldu.
Üç gün boyunca gazetecisinden sanatçýsýna, müzisyeninden yemek yazarýna, Garni’deki 96 yaþýndaki “Ben Aniliyim” diyen ünlü ressam Ruben Babayan’ýn annesinden pazarcý kadýnlara, sivil toplum temsilcilerinden akademisyenlere toplumun farklý kesimlerinden insanlarla bir araya geldik, sohbet ettik. Þehri ve ülkeyi tanýdýk.
Aramýzda hemen oluþan yakýnlýk, iki ülke kültüründe ne kadar çok ortak nokta olduðunu görmek etkileyiciydi. Bu kadar çok ortak noktamýz olmasýna karþýn iki toplumun birbirinden bu kadar kopuk kalmasý ise bir o kadar üzücü. Ama onlarý asýl anlamamý saðlayan eþik noktasý “Soykýrým Müzesi” ziyareti oldu.
Daha önce her giden gibi ben de Soykýr