Bir yazi ancak  bu kadar guzel yazilir

  Saydýk  saydýk, eksik çýktýk

Ümit  Kývanç - 17.10.2009

Bursa’ya  gidelim mi – gidelim, dedik, yola çýktýk. Herkes  tamam mý, diye baktýk. Bir kiþi eksikti.

Her birimiz gün boyu  birtakým kameralara karþý birtakým mikrofonlara birþeyler söyledik.  Muhabirler bizi yeterli gördüler, bakýnmadýlar, aramadýlar. Bir kiþi  eksikti. Bulabilseler, onun konuþmasý bizimkilerden daha sýký haber  olacaktý. Esas o anlamlý olacaktý. Esas o zaman hak yerini bulacaktý.  Olmadý.

Bursa’ya  vardýk. Çaðdaþ Gazeteciler Derneði lokalinde bizi nezaketle, þefkatle  aðýrladýlar. Evsahipleri kendilerini hiç göstermeden bizi kolladýlar.  Yemeklerimizi yedik, biletlerimizi paylaþtýk. Herkes biletini alýp  cebine koydu. Gitmeye hazýrdýk. Ve yine bir kiþi eksiktik. Niye böyle  yapýyordu? Hep eksik oluyordu.

Stadýn yolunu tuttuk.  Önemli kiþilerin, bilet sahiplerinin geçebildiði polis kordonu önünde  geç kalanlarýmýzý beklerken, Bursalý taze gençler umutsuzca etrafa  bakýnýyor, nasýl bir mucize beklediklerini bilmeden kendilerini  tribüne ýþýnlayýverecek o müthiþ tesadüfü bekliyorlardý. Boþuna. Bizim  fazla biletlerimiz vardý. Kimbilir kaç defa konuþtuk aramýzda, “þu  oðlanlardan üç-beþine verelim fazla biletlerimizi, gelsinler, beraber  oturalým” dedik. Veremedik.. Gelip bizimle otururlar mýydý? Otursalar,  kendilerini nasýl hissedeceklerdi? Bizimle otururlarsa, sonra  arkadaþlarý, “abileri” onlara ne diyecekti? Sýkýntý yaþarlar mýydý?  Bilemedik. Biletleri veremedik. Geçtik içeri.

Grubumuzun  çoðunluðunun futbol ritüellerinden haberi yoktu. Ermenistan millî  marþýnýn ýslýklanmasýný bu maça özgü bir hakaretamiz eylem sandýlar.  Ýzah ettik. Bu çirkinliði bizzat Türkiye maçýnda Ýngilizlerin de  yaptýðýný falan anlattýk. Futbol iþlerini bilen çok az kiþiydik.  Sahada izlenecek bir þey yoktu. Texas’ýn þovunu izledik. Çok  baþarýlýydý. Dünya tribün-taraftar marifetleri sýralamasýnda ilk beþe  girebilirler. Devlet gözetimi altýnda çaktýrmadan, kesintisiz faþizm  eðitiminden geçirilmeseler, insan ne kadar hayran olabilir onlara. O  hipnotize edici danslý ayine katýlamayacaklarý için üzülen yeni yetme  Bursalý delikanlýlarýn haline üzülmek de bize kalmýþtý.. Üzülüyorduk  ama bir kiþi eksiktik. Bize ayrýlmýþ yerlere nasýl yerleþirsek  yerleþelim, hep bir koltuk boþ kalýyordu. Çözemedik.

Maç bitti, bir defa  daha Çaðdaþ Gazeteciler Derneði lokalinin yolunu tuttuk, bir defa daha  aðýrlandýk. Staddan oraya yürürken Emniyet bize göz kulak oldu. Yolluk  çaylarýmýzý içtik, otobüslere bindik. Sayým yaptýk. Bir kiþi eksik  çýktý.

Dönüþ  yolu çabuk geçti. Otobüslerden iþimize gelen yerlerde üçer-beþer  indik. Evlerimize döndük.

Otobüsten de inemedi,  evine de dönemedi, Bursa’ya da gelemedi, o maçý da göremedi. Bütün bu  iþleri onsuz yaptýk. Zaten artýk her þey onsuz yapýlýyor.

Peki niye protokolün  imzalandýðý masanýn gerisinde, Gül’le Sarkisyan’ýn yanyana oturduðu  tribünde, hattâ