Tanýðýyým…


ONUN yemyeþil güzel gözleri vardý.

Ben yetime ilk masalý o anlatmýþtý. Zorla yemek yedirir, kendi eliyle yaptýðý kerpiç hamamda bizi yýkar, geceleri kalkýp kalkýp o üstümü örterdi.

Ben onu çok sevmiþtim.

Büyüyünce onun aslýnda anneannem olmadýðýný, Ermeni kýzý olduðunu, tüm ailesinin öldürüldüðünü, Gümüþhane tarafýndan canýný kurtarýp geldiðini ve dedemin ikinci karýsý olduðunu öðrendim…

Gözlerindeki o hüzün ve acý hiç geçmedi…

Adýný deðiþtirip “Ümmühan” yapmýþlardý… 

Fark etmez, o benim anneannemdi.

*

Yýllar geçti aradan, bir adam tanýdým, bir elinin üç parmaðý sakattý.

Çok yakýþýklý, tertemiz giyimli, artýk çalamadýðý bir kemaný olan, ahþapla uðraþmayý seven, eski bir mimardý. 6-7 Eylül olaylarýnda Ýstanbul’daki ofisi basýlmýþ, eli sakatlanmýþ, o da Ankara’ya gelerek bir elçilikte çalýþmaya baþlamýþtý.

Gitmek istiyordu, ama çaresizdi. Çünkü iki kýzý, iki Türk’e âþýk olmuþtu, onlarý býrakamýyordu.

Bozuk Türkçesi ile sohbet ettiðimizde onun zaman zaman korktuðunu, endiþelendiðini hissediyordum.

Ölünce vasiyetiydi, onu Ýstanbul’a gömdüler.

Ben onun kýzlarýndan birisi ile evliyim.

*

Önümdeki gazetede Baþbakan‘ýn “…Farklý etnik kimlikte olanlar ülkemizden kovuldu… Bu aslýnda faþizan bir yaklaþýmýn neticesiydi” sözlerini okuyorum…

Bana “Çek git” diyen yanlýþ adam söylemiþ bile olsa, söyledikleri doðrudur…

Nasýl inkâr edeceksiniz?..

Daha yeni yeni; farklý dinden olanlarýn boðazýný kesen… Kaldý ki kendi aydýnlarýna bile tahammül edemeyip otel odalarýna doldurup yakan kimlerdir?..

Her birimizin bir yerinde yok mudur kovmalarýn gizli kanýtlarý; bir eski Ermeni evi, bir Rum tabaðý, bir Süryani takýsý, bir yemek, bir türkü, eski fotoðraflardaki komþularýmýz…

Nerede o insanlar?..

Ya da gerçek isimlerini bilmediðimiz anneannelerimiz…

Kabul edilmesi gereken bir günah yok mudur alnýmýzda?.. 

Ben o günahý gördüm…